Luke 17

Rozdział 17

1I powiedział do uczniów: Nie jest możliwe, żeby nie przyszły zgorszenia ^a, lecz biada temu, przez którego przychodzą! 2Lepiej ^b byłoby dla niego, gdyby zawieszono mu u szyi kamień młyński i wrzucono go do morza, niż żeby miał zgorszyć jednego z tych małych. 3Miejcie się na baczności. Jeśli twój brat ^c zgrzeszy przeciwko tobie, strofuj ^d go, a jeśli żałuje, przebacz mu. 4A jeśli siedem razy na dzień zgrzeszy przeciwko tobie i siedem razy w ciągu dnia zwróci się do ciebie, mówiąc: Żałuję tego – przebacz ^e mu. 5I powiedzieli apostołowie do Pana: Dodaj ^f nam wiary. 6A Pan odpowiedział: Gdybyście mieli wiarę ^g jak ziarno gorczycy i powiedzielibyście temu drzewu morwy: Wyrwij się z korzeniem i przesadź się do morza, usłuchałoby was. 7Kto z was, mając sługę, który orze albo pasie, powie mu, gdy wróci z pola: Chodź i usiądź za stołem? 8Czy nie powie mu raczej: Przygotuj mi kolację, przepasz się i usługuj mi, aż się najem i napiję, a potem i ty będziesz jadł i pił? 9Czy dziękuje słudze, że zrobił to, co mu nakazano? Nie wydaje mi się. 10Także i wy, gdy zrobicie wszystko, co wam nakazano, mówcie: Sługami nieużytecznymi ^h jesteśmy. Zrobiliśmy to, co powinniśmy byli zrobić. 11A w drodze do Jerozolimy przechodził przez pogranicze Samarii i Galilei. 12Gdy wchodził do pewnej wioski, wyszło mu naprzeciw dziesięciu trędowatych mężczyzn, którzy stanęli z daleka. 13I donośnym głosem zawołali: Jezusie, Mistrzu, zmiłuj ⁱ się nad nami! 14Kiedy ich zobaczył, powiedział do nich: Idźcie, pokażcie się kapłanom. A gdy szli, zostali oczyszczeni. 15Lecz jeden z nich, widząc, że został uzdrowiony, wrócił, chwaląc Boga donośnym głosem. 16I upadł na twarz do jego nóg, dziękując mu. A był to Samarytanin. 17Jezus zaś odezwał się: Czyż nie dziesięciu zostało oczyszczonych? Gdzie jest dziewięciu? 18Nie znalazł się nikt, kto by wrócił i oddał chwałę ^j Bogu, tylko ten cudzoziemiec. 19I powiedział do niego: Wstań, idź! Twoja wiara ^k cię uzdrowiła. 20Zapytany zaś przez faryzeuszy, kiedy przyjdzie królestwo Boże ^l, odpowiedział im: Królestwo Boże nie przyjdzie dostrzegalnie. 21I nie powiedzą: Oto tu, albo: Oto tam jest. Królestwo Boże ^m bowiem jest wewnątrz was. 22A do uczniów powiedział: Przyjdzie czas, kiedy będziecie pragnęli zobaczyć jeden z dni Syna Człowieczego, ale nie zobaczycie. 23I powiedzą ⁿ wam: Oto tu, albo: Oto tam jest. Nie chodźcie tam ani nie idźcie za nimi. 24Bo jak błyskawica ^o, gdy zabłyśnie, świeci od jednego krańca nieba aż po drugi, tak będzie i z Synem Człowieczym w jego dniu. 25Ale najpierw musi wiele cierpieć i zostać odrzucony przez to pokolenie. 26A jak było za dni Noego ^p, tak będzie i za dni Syna Człowieczego: 27Jedli, pili, żenili się i za mąż wychodziły aż do dnia, w którym Noe wszedł do arki; i nastał potop, i wszystkich wytracił. 28Podobnie jak działo się za dni Lota ^q: jedli, pili, kupowali, sprzedawali, sadzili, budowali; 29Lecz tego dnia, gdy Lot wyszedł z Sodomy, spadł z nieba deszcz ognia i siarki i wszystkich wytracił. 30Tak też będzie w dniu, kiedy Syn Człowieczy się objawi. 31Tego dnia, jeśli ktoś będzie na dachu, a jego rzeczy w domu, niech nie schodzi, aby je zabrać, a kto będzie na polu, niech również nie wraca. 32Pamiętajcie ^r żonę Lota. 33Kto chce zachować swoje życie ^s, straci je, a kto je straci, zachowa je. 34Mówię wam: Tej nocy dwóch ^t będzie w jednym łóżku, jeden będzie wzięty, a drugi zostawiony. 35Dwie będą mleć razem, jedna będzie wzięta, a druga zostawiona. 36Dwaj będą na polu, jeden będzie wzięty, a drugi zostawiony. 37I pytali go: Gdzie, Panie? A on im powiedział: Gdzie jest ciało, tam zgromadzą się i orły ^u.